Όταν, κατά τα μέσα του 26ου αιώνα, τα πρώτα επανδρωμένα διαστημόπλοια προσέγγισαν τον εξωπλανήτη Όμικρον 8, οι αναφορές των εξερευνητών που έφτασαν στα κεντρικά της NASA στην Ουάσιγκτον μιλούσαν για μία πρωτόγονη κοινωνία σε στάδιο παρακμής. Μία μυστηριώδης επιδημία στειρότητας είχε πλήξει τους ενήλικους άρρενες και η συνακόλουθη υπογεννητικότητα είχε οδηγήσει σε ραγδαία γήρανση και μείωση του πληθυσμού. Το φαινόμενο τράβηξε την προσοχή γενετιστών, βιολόγων και εξωγηινολόγων, καθώς όμως το υπέδαφος ήταν φτωχό σε ορυκτά και μεταλλεύματα, ο μικροσκοπικός και δίχως στρατηγική σημασία πλανήτης δεν συμπεριελήφθη στο πρόγραμμα αποικισμού και οι αποστολές σταμάτησαν.

Τρεις αιώνες αργότερα, ο εντοπισμός κοιτασμάτων πολυουρανίου στους πόλους και τους ωκεανούς, προκάλεσε μία αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον εποικισμό του άστρου που απέχει μόλις λίγα έτη φωτός από τη Γη μας. Οι πρώτοι έποικοι όμως που πάτησαν το πόδι τους εκεί, αντίκρισαν μία εντελώς διαφορετική εικόνα από εκείνη που περίμεναν: τα παιδιά των Ομικρονιανών όχι μόνο είχαν πολλαπλασιαστεί με γοργούς ρυθμούς, αλλά αποτελούσαν πλέον την άρχουσα τάξη. Η κοινωνία τους ήταν παιδιαρχική και μόνο οι ανήλικοι κατείχαν πολιτικά δικαιώματα. Αναλάμβαναν μάλιστα τα ηνία από πολύ νωρίς. Καθώς στο είδος τους η εγκυμοσύνη διαρκεί πέντε ολόκληρα έτη και η διάφανη μεμβράνη του μάρσιππου επιτρέπει την επικοινωνία και αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο, τα νεογέννητα είναι σε θέση να περπατούν και να μιλούν σχεδόν αμέσως μετά την γέννησή τους. Τότε οι γονείς έσπευδαν να τεθούν κάτω από τις εντολές των παιδιών τους. Γιατί ήταν οι ίδιοι οι ενήλικοι εκείνοι που είχαν θεσμοθετήσει την νέα ιεραρχία, παραιτούμενοι οικειοθελώς από τις εξουσίες που πρωτύτερα ασκούσαν.

Στην κορυφή της φυλετικής πυραμίδας βρισκόταν ένα παιδί-βασιλιάς, το αποκαλούμενο και Θείο Βρέφος, στο οποίο αποδίδονταν θεϊκές τιμές. Γύρω του σχηματιζόταν ένα εικοσαμελές παιδικό συμβούλιο που επιτελούσε το κυβερνητικό έργο. Μόνο που η κυβέρνηση αυτή, όπως ήταν αναμενόμενο, αντέγραφε τους νόμους και τις πρακτικές της από αρχαία παιχνίδια, αιώνες τώρα ξεχασμένα στον δικό μας πλανήτη: Οι πόλεμοι μεταξύ των φυλών των Ομικρονιανών δεν έλειπαν, είχαν όμως τη μορφή πετροπόλεμου και η μεταχείριση των αιχμαλώτων διέπονταν από τους κανόνες της αμπάριζας. Η οικονομία ήταν ανταλλακτική και το υποτυπώδες νόμισμα που χρησιμοποιούσαν ήταν οι γυάλινοι βώλοι. Το ποινικό δίκαιο προσομοίαζε με το κρυφτό, το κυνηγητό ή το κλέφτες κι αστυνόμοι και για την απονομή της δικαιοσύνης κατέφευγαν στα τυχερά παιχνίδια, τα ζάρια, τις κληρώσεις, τα λαχνίσματα, ακόμα και το αμπεμπαμπλόμ, ενώ στις κάπως πιο προηγμένες φυλές οι διαφορές λύνονταν με γρίφους, αινίγματα και μαντεψιές. Όσο για την εκπαίδευση, αυτή περιοριζόταν στην εκμάθηση των κανονισμών των αθλοπαιδιών που ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς και αποτελούσαν την μοναδική ενασχόληση των ανηλίκων.

Για τα παιδιά του πλανήτη Όμικρον όλα ήταν παιχνίδι… μέχρι να έρθει η στιγμή να ακουστεί το Game Over…

Όσο ευτυχισμένη κι ανέμελη κι αν ήταν η παιδική ηλικία, δεν διαρκούσε για πάντα, τερματιζόταν με την ενηλικίωση η οποία συνέπιπτε με την σεξουαλική ωρίμανση του σώματος που στους Ομικρονιανούς ξεκινούσε στα 18 περίπου έτη. Το σεξ ήταν ο καταλύτης, το προπατορικό αμάρτημα και η αιτία της Πτώσης. Με την πρώτη στύση των αρσενικών, την πρώτη εμμηνόρροια των θηλυκών, αποχαιρετούσαν την παιδικότητα με μία τελετουργία που λάμβανε χώρα στον Ιερό χώρο που ονομαζόταν Παιδότοπος. Εκεί οι μελλοντικοί ενήλικες αφήνονταν για μία τελευταία φορά να παίξουν χωρίς περιορισμούς επί ένα τριήμερο. Το σούρουπο της τρίτης ημέρας η τελετή κορυφωνόταν με ένα οργιαστικό ξεπαρθένεμα το οποίο πραγματοποιούνταν δημοσίως, προς μεγάλη ντροπή των συμμετεχόντων που υφίσταντο έτσι την διαπόμπευση που συνόδευε την καθαίρεσή τους από την ελίτ των παιδιών. Από την επόμενη κιόλας μέρα υποβιβάζονταν οριστικά στην κατώτερη τάξη των ενηλίκων, χάνοντας όλα τους τα δικαιώματα. Το παιχνίδι τούς ήταν πλέον απαγορευμένο, ένα αποκλειστικό προνόμιο των παιδιών. Η αποστολή τους από αυτό το σημείο κι έπειτα, συνίστατο στο να τεκνοποιούν, να υπηρετούν τα τέκνα τους, να υπακούν τυφλά στις εντολές τους, να κυνηγούν, να ψαρεύουν και να καλλιεργούν το έδαφος ώστε να τους παρέχουν κάθε λογής αγαθά. Ζούσαν έτσι άλλα 18 έτη περίπου, στους Ομικρονιανούς, κατά παράδοξο τρόπο, ο θάνατος επέρχεται ομοιόμορφα στα 36 τους χρόνια με πολύ μικρές αποκλίσεις· περνούσαν λοιπόν τη μισή ζωή τους ως παιδιά και την υπόλοιπη ως ενήλικες, νοσταλγώντας και θρηνώντας για την χαμένη τους παιδικότητα.

Γιατί η ζωή του ενήλικα δεν ήταν καθόλου αξιοζήλευτη. Όσο επιεική ήταν τα παιδιά μεταξύ τους, άλλο τόσο αυστηρά ήταν με τους μεγάλους. Η παραμικρή απείθεια τιμωρούνταν με χειροδικία, ακόμα και κάθειρξη, παρά τη μυϊκή τους δύναμη όμως οι ενήλικες παραβάτες αποδέχονταν παθητικά την ενοχή τους και υφίσταντο αδιαμαρτύρητα τις προβλεπόμενες ποινές. Η κακοποίηση ανηλίκου αποτελούσε το ύψιστο κακούργημα, ισοδύναμο της εσχάτης προδοσίας και επέσυρε την θανατική καταδίκη που πραγματοποιούνταν δια λιθοβολισμού μετά από μία αιματηρή τελετή ευνουχισμού για τους άντρες και μαρσιππεκτομής για τις γυναίκες εγκληματίες την οποία εκτελούσαν παιδιά-δήμιοι, αξίωμα σεβαστό και κληρονομικό από γενιά σε γενιά.

Το βαρβαρικό ετούτο έθιμο εφαρμοζόταν εντούτοις σπανιότατα, τους εξερευνητές και ιεραπόστολους εξέπληξε η σταθερότητα και η γαλήνη που επικρατούσαν στις φυλές των Ομικρονιανών· ήταν φανερό ότι οι πάντες είχαν ενστερνιστεί τους ρόλους τους και επιτελούσαν με ευσυνειδησία τα καθήκοντα που απέρρεαν απ’ αυτούς. Η παιδοκρατία διαμόρφωνε έτσι έναν τρόπο ζωής αρκετά κοντά στην ανεμελιά, την διασκέδαση αλλά και την αυστηρότητα του παιδικού παιχνιδιού όπου καμία αμφισβήτηση των κανόνων παιδιάς δεν γίνεται αποδεκτή. Γιατί παράλληλα με το ποινικό σύστημα είχε διαμορφωθεί και ένα μοντέλο επιβράβευσης: τα παιδιά αξιολογούσαν διαρκώς τους ενήλικες για τις υπηρεσίες που τους παρείχαν και τους αντάμειβαν αναλόγως με επιβραβεύσεις που κυμαίνονταν από μία καλή βαθμολογία στις ετήσιες αναφορές ως την απονομή της ιδιότητας του Ισόβιου Παιδός σε πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις.

Οι ανταποκρίσεις όμως των Μέσων Μαζικής Αναπαράστασης από τη ζωή στον εξωπλανήτη προκάλεσαν αναπάντεχες αντιδράσεις στο γήινο ακροατήριο. Καθώς η ανθρωπότητα την εποχή εκείνη αντιμετώπιζε ανάλογα προβλήματα υπογεννητικότητας και γήρανσης, το κίνημα για τα δικαιώματα και τα προνόμια των παιδιών κέρδιζε διαρκώς έδαφος. Κάθε γέννα αποκτούσε την σπουδαιότητα κοσμοϊστορικού γεγονότος και κάθε νεογνό περιβαλλόταν με αίγλη και σεβασμό σχεδόν μυθικά. Η κοινή γνώμη διχάστηκε. Σε μεγάλη μερίδα της το κοινωνικό μοντέλο των Ομικρονιανών φάνταζε σαν η πραγμάτωση μιας ουτοπίας· σύντομα δημιουργήθηκε το διεθνές Ομικρονιανιστικό κίνημα που επαγγελλόταν την καθ’ ημάς επικράτησή του. Έμβλημά του, η σημαία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου και ένα όμικρον πεζό στο κέντρο της. Η αντίδραση δεν άργησε να φανεί, η παράταξη των αντιομικρονιανιστών κατήγγειλε το σχέδιο σαν ανήθικη και αταβιστική επιστροφή στην βαρβαρότητα από την οποία το ανθρώπινο γένος χρειάστηκε χιλιετίες για να ξεφύγει. Το δικό τους λάβαρο, μία λευκή σημαία που στο κέντρο της δέσποζε ένα Ωμέγα κεφαλαίο. Όμικρον vs Ωμέγα. Η πόλωση και ο φανατισμός ανάμεσα στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα κλιμακώθηκε ως τα πρόθυρα παγκοσμίου πολέμου. Σε μία προσπάθεια εξεύρεσης μιας Τελικής Λύσης, η υπόθεση παραπέμφθηκε στο Ανώτατο Συμβούλιο της Ιεράς Συμμαχίας. Δύο ψηφίσματα κατατέθηκαν με τις κωδικές ονομασίες Ηρώδης και Μοντεσόρι· με μικρή διαφορά ψήφων εγκρίθηκε το πρώτο.

Ο κύβος ερρίφθη, η αντίστροφη μέτρηση άρχισε. Ο αστρικός στόλος θα χρειαστεί 57 γήινα έτη για να προσεγγίσει τον πλανήτη. Ο χρόνος μετράει αντίστροφα τώρα, όπως στο παιδικό παιχνίδι.

57, 56, 55… φτου και βγαίνω και σας κυνηγώ.