Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

 

Η 14η Φεβρουαρίου αναδεικνύεται σε σημαδιακή ημερομηνία για μένα, αν και όχι για τους προφανείς λόγους. Ο έρως δεν εμφανίζεται συχνά στη ζωή μου, κι όταν με επισκέπτεται, μια φορά ανά δεκαετία, αποχωρώντας, αφήνει πίσω του συντρίμμια.

Πέρσι τέτοια μέρα όμως, ο αδερφός μου έμπαινε στο χειρουργείο για επέμβαση καρδιάς και από μια παραξενιά της τύχης, την ίδια στιγμή εκδιδόταν το τρίτο μου μυθιστόρημα, η Σονάτα Waldstein. Πώς να μην πιστέψεις μετά στις συμπτώσεις;

Η εγχείρηση πήγε καλά, το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε επιτυχώς, η υγεία του αδελφού μου αποκαταστάθηκε. Να είναι γερός.

Και το βιβλίο πήγε καλά, η συγγραφή και η έκδοσή του αποκατέστησαν τη δική μου ψυχική υγεία που είχε κλονιστεί μετά από μία διπλή απόρριψη, ερωτική και συγγραφική.

Δεν είναι, βλέπετε, όλες οι συμπτώσεις σατανικές.

Ένας χρόνος πέρασε από τότε. Σήμερα, ο αδελφός μου προετοιμάζεται για ένα νέο χειρουργείο, λιγότερο σοβαρό ετούτη τη φορά, κι εγώ περιμένω από στιγμή σε στιγμή την έκδοση του τέταρτου βιβλίου μου, ενώ λίγες ώρες πριν, υπέγραψα το συμβόλαιο για την έκδοση του δεύτερου βιβλίου μου που είχε μείνει στο συρτάρι επί μία τετραετία.

Η ζωή κύκλους κάνει, ούτε και όλοι οι κύκλοι όμως είναι φαύλοι.

Από την καθημερινότητά μου ο έρως εξακολουθεί να λείπει κι ωστόσο λάμπει δια της απουσίας του. «Γράφω για να κερδίσω το κορίτσι», αυτήν την απάντηση είχα δώσει σε μία συνέντευξη στην μάλλον α-νόητη ερώτηση για το αίτιο το οποίο ωθεί κάποιον στη συγγραφή, αντιγράφοντας και παραφράζοντας ανενδοίαστα την πνευματώδη ατάκα του Κλιντ Ίστγουντ.

Γράφω (και) για να με αγαπούν· κι αν όχι εμένα, τουλάχιστον τα γραπτά μου, ελπίζω να αξίζουν την αγάπη σας περισσότερο απ’ τον δημιουργό τους.

14 Φεβρουαρίου. Ένας κύκλος έκλεισε, ένας άλλος ανοίγει, ακόμη κι αν αποδειχθεί εξίσου μοναχικός με τον προηγούμενο, ας είναι επίσης και το ίδιο δημιουργικός. Δεν είναι ο έρωτας που διαρκεί, τα γραπτά είναι που μένουν.