Γκροτέσκο.

 

Είδα ένα παράξενο όνειρο· κάποιος άλλος στη θέση μου θα το έβρισκε ζοφερό και εφιαλτικό,  σ’ εμένα άφησε μία γλυκιά επίγευση.

Σκεφτόμουν, λέει, ότι το σώμα των αναπήρων και των γερόντων είναι σχεδιασμένο λανθασμένα από την φύση. Και το δικό μου σώμα βέβαια, ολοφάνερα λάθος, μα πώς να το διορθώσεις;

Δεν θα ήταν πολύ πιο εξυπηρετικό λόγου χάρη εάν το πέος φύτρωνε ανάμεσα στα δάχτυλα του χεριού ή εάν ο πρωκτός βρισκόταν στην μέση της παλάμης ή στον αγκώνα;

Θα μπορούσα τότε να εκτελέσω τις πιο βασικές σωματικές λειτουργίες χωρίς να έχω συνεχώς ανάγκη την ταπεινωτική βοήθεια των άλλων και χωρίς να τους γίνομαι βάρος.

Αλλά ενώ έκανα αυτήν τη σκέψη, το σώμα μου άρχισε να μεταλλάσσεται σύμφωνα με το σχέδιο λες και υπάκουε στις εντολές της φαντασίας. Και πράγματι το πέος μετακόμισε δίπλα στον παράμεσο και ο πρωκτός στην παλάμη. Θεέ μου τι ευτυχία!

Η μετάλλαξη βέβαια είχε και κάποιες απρόβλεπτες παρενέργειες. Στο εξής θα ήμουν υποχρεωμένος να φοράω γάντια ακόμα και το κατακαλόκαιρο και κάθε φορά που κάποιος μου σφίγγει δυνατά το χέρι σε μία χειραψία, ένα δάχτυλο ορθώνεται και κοιτάζει τον ουρανό, κάτι που με κάνει να κοκκινίζω από αιδημοσύνη.

Ακόμα μεγαλύτερη θα ήταν η ντροπή που θα ένιωθα όταν από την παλάμη μου θα ξέφευγε μία δυσάρεστη οσμή και κάποιοι ήχοι που προκαλούν την ευπρέπεια· θα έπρεπε να είμαι προσεκτικός, να την αρωματίζω τακτικά ή να την χώνω αμήχανα στην τσέπη όταν…

Και πάλι όμως τα πλεονεκτήματα ήταν σαφώς μεγαλύτερα και με μεγάλη ικανοποίηση είδα τότε τον εαυτό μου στο καλλιτεχνικό εργαστήρι να σχεδιάζω σαν Θεός ή καλλιτέχνης ένα υβριδικό σώμα κατάλληλο για όλους, έναν Νέο Άνθρωπο, λιγότερο όμορφο αλλά πιο πρακτικό.

Εκεί όμως ξύπνησα και χρειαζόμουν πάλι βοήθεια για να πάω στην τουαλέτα…